Boston – NY – DC – Brussel – Goes – Eindhoven

Beste allemaal,

Zoals de meesten wel zullen weten, ben ik inmiddels AL WEEEEEKEN weer in het gezellige Nederland. Maar omdat ik mijn trouwe lezers natuurlijk niet wil teleurstellen zal ik deze blog wel afmaken. Dus bij dezen toch nog een leuk verhaaltje over mijn omzwervingen in de Verenigde Staten. En natuurlijk een gelukkig 2009!!!

Dus in de laatste aflevering van mijn blog de volgende ondewerpen:
- Boston
- New York
- Washington
- Eenzame thuiskomst


- Boston

Nadat ik mijn vorige blog had geschreven in horizontale positie op de bank in het hostel van Boston, ben ik toch deze stad maar gaan verkennen. Een beetje rondgewandeld, wat oude gebouwen bekeken, duiven gevoerd, en omdat ik niet wist wat ik aan het bekijken was, de plaatselijke VVV maar bezocht. Daarna nog een beetje door het park gewandeld en de public library en een mooie kathedraal bezocht en toen via een dure winkelstraat (en de starbucks) weer terug naar het hostel waar ik vroeg in slaap ben gevallen.

Aangezien ik de avond erna al naar New York zou vertrekken, had ik het druk druk druk de 2e dag. ’s Ochtends eerst met de metro naar het busstation waar ik mijn tassen alvast heb gestald. Zeer vriendelijk personeel maar niet heus... “Do you have a US drivers license, passport or ID?” “No, but I have a Dutch passport” “*vreemde blik* Okay, that is 8 bucks” *Ik geef 20 dollar* “We don’t have back from 20” ???? Je moet er ook een zeurderige, ongeïnteresseerde toon bij bedenken. Na een beetje zeuren hadden ze trouwens toch wel geld terug. Stomme Amerikanen. :-p

Daana weer richting de VVV waar de wandelroute van de freedom trail vertrok. Onze tourguide was uit een geschiedenisboek weggelopen en vertelde op een leuke manier over de geschiedenis van de stad en de onafhankelijkheid van Engeland. Een leuke anekdote: Lang, lang geleden (jaartje of 300 ofzo) waren de brave burgers van Boston boos op de Engelsen. Dus gooiden ze sneeuwballen naar de Engelse slechterikken / agenten / soldaten. De slechterikken vroegen uiteraard of ze op wilden houden. De brave burgers luisterden natuurlijk (ze waren namelijk braaf hè) en gingen dus stenen gooien. De slechterikken pakten daarop hun geweer, ze wilden niet schieten, maar alleen dreigen. Tegelijkertijd werden elders in de stad de klokken geluid wegens brand. Vals alarm, maar de paniekerige Bostonse burgers renden de straat op en riepen “FIRE, FIRE!”, waarop de slechterikken hun geweren afvuurden. Oeps, foute bedankt! Even apeldoorn bellen... Aan het einde van de middag Harvard nog met een bezoekje verblijdt, heb de aanstelling als prof maar afgeslagen (ahum), en toen naar de bus.


- New York

Die avond kwam ik rond een uurtje of 10 in New York, New York! Aangezien Andrea’s paspoort in Toronto was gestolen (zwaar klote), en ze voor 150 euro telefoontje moest plegen met Oostenrijk en Ottawa om binnen een paar dagen een noodpaspoort te regelen, was ik de eerste dag nog alleen. Dus snel al mijn tassen naar het metrostation gezeuld waar een aardige meneer me hielp met het kopen van het kaartje, omdat het apparaat moeilijk vragen stelde (zoals mijn postcode in Amerika). Nadat ik na 3 andere “vriendelijke” mensen had gevraagd waar de rode metrolijn vertrok “You have to take the red line” I KNOW!!!, was de 4e echt behulpzaam en bleken er 2 metrostations met dezelfde naam te bestaan. Dus ik weer alle troep de trap opsjouwen, weer een trap afsjouwen en had ik eindelijk de metrolijn naar Harlem (jawel) gevonden. Het hostel was gelukkig niet ver weg, en nadat ik 2 mannen had afgepoeierd (nee, ik wil niet naar het gaafste feest van het jaar in Brooklyn) kwam ik aan in het hostel. Mijn kamergenootjes waren 3 dertigers uit Engeland, erg aardige vrouwen! Die bleven gelukkig dezelfde dagen, dus lekker rustig steeds dezelfde mensen. Met 4 mensen 1 badkamer is ook niet verkeerd. En de luie ligstoelen in de TV-kamer waren ook wel prima. Hier kon ik het wel 5 dagen uithouden. Na nog een goed gesprek over Obama en homorechten lekker in mijn bedje gedoken.

Woensdag New York gaan verkennen. De eenzame planeet reisgids (bedankt voor het lenen Es!) had een leuke wandeling voor me bedacht, die me langs Brooklyn Bridge, ground zero (nog steeds weinig bouwontwikkelingen te zien) Wall Street, Broadway en andere leuke stukjes in Lower Manhattan bracht. De drukte op straat viel me alles mee, zelfs op Wall street liepen ze niet over me heen als ik slenterde en foto’s maakte. Daarna nog mooie foto’s van het vrijheidsbeeld met ondergaande zon genomen. De thee die ik kocht om op te warmen was blijkbaar heel gevaarlijk, want op de beker stond: “Caution, the beverage you’re about to enjoy is extremely hot”. Nadat ik de thee dus maar met handschoenen aan had gedronken (of niet) richting Times Square. Toen begreep ik waarom ik op Wall street niet onder de voet was gelopen, iedereen was namelijk daar. Mijn hemel, wat een drukte! Alleen mensen die er voor betaald worden zijn zo gek om daar auto te rijden, dus waren er alleen yellow cabs. En toeristen, heeeeel veel toeristen. En een paar agenten, die probeerde orde te scheppen (hilarisch). Na een echte Amerikaanse avondmaaltijd (Mmmmmac), weer terug naar het hostel, waar ik eventjes wilde kijken of Andrea er al was voor ik ging slapen. Ze was aangekomen, ik blij dat het was dus gelukt met paniek-paspoort, maar niet op haar kamer, en natuurlijk kwam ik in de keuken mijn Engelse kamergenootjes tegen. Die bier hadden... Toen kwamen er steeds andere mensen bij zitten, hostelleven op en top, en toen mijn kamergenootjes al lang en breed op 1 oor lagen, waren we met een paar mensen over en gingen we voor de 2e keer terug naar de winkel voor bier. Rond 2 uur ’s nachts het dakterras bezocht, waar bleek dat marihuana ook gewoon in het puriteinse Amerika verkrijgbaar is... Om 3 uur lag ik eindelijk in bed.

6 uur later deed mijn telefoon van pieperdepiep, het was Andrea die vroeg of ik zin had om met haar en Simone (een vriendin) het vrijheidsbeeld te bezoeken. 20 minuutjes later stond ik dus fris en fruitig in de lobby mijn beste Duits te oefenen “Ist es ein problem wenn ich Englisch spreche? Deutsch ist ganz swierig für mich. Und ich habe nicht soviel geslafen. Also also also”. De rest van de dag dus lekker Engels gesproken. ;-) De security check bij het vrijheidsbeeld was belachelijk, vliegveld-achtig, dus toen schakelden we maar even over op Duits, want Amerikanen verstaan het commentaar dan niet. De boottocht naar het vrijheidsbeeld was leuk, mooi uitzicht enzo, het vrijheidsbeeld was hoog, maar sinds 9/11 kan je niet meer naar de top. Omdat we verkeerde kaartjes hadden, konden we er überhaupt niet in, maar hebben zo wel de 2e security check ontweken. Daarna nog naar Ellis Island, het eilandje waar immigranten werden gechecked voor ze werden toegelaten. Veel indrukken opgedaan, dus we waren blij toen we met nog 2 andere Oostenrijkse schoonheden een Italiaans restaurant indoken. Omdat we nu met 5 vrouwelijke Europese schonen waren, werd onze kan sangria gratis bijgevuld. Dankjewel, macho-Italiaantje! Nadat we de pasta’s naar binnen hadden geschoven en onze gratis Tia Maria (nogmaals bedankt mannetje), gingen we op zoek naar de metro. Maar een bestuurder van een limo vond ons daar blijkbaar veel te leuk voor, dus of we voor 5 dollar met de limo wilden. Ik vond van wel natuurlijk (1,25 pp = 1 euro, moet kunnen). Waar de dames heenmoesten? Harlem! Hahahaha, nee serieus, waar moeten jullie heen? Ikke: Serieus, naar Harlem! Tot onze grote verbazing reed de limo toen weg! Dus alsnog met de metro en die avond maar wel wat vroeger mijn bed in gerold.

Vrijdag gingen Andrea en Simone bustours doen, en aangezien daar geen tijd voor was in mijn strakke schema, en ik een beetje wilde uitslapen, ben ik alleen op stap gegaan. Naar Fifth avenue gegaan, en me vergaapt aan kleding en juwelen die ik nooit zal kunnen kopen. Verder heb je op die straat of in de buurt the St. Pauls cathedral, public library, het empire state building, crysler building, grand central station en toen wilde ik naar the museum of modern art. Aangezien het 3 uur voor sluiting al uitverkocht was voor die dag, ben ik met Andrea en Simone het Rockefeller Centre op geweest. Gaaf uitzicht! Na een fotootje met mijn grote pluizige vriend Elmo en een diner in little Korea (met stokjes natuurlijk), was het weer bedtijd.

Zaterdag was ik van plan EN het Metropolitan te bezoeken EN the national museum of natural history (die waar Ross uit Friends werkt). Toen ik na 6 uur Metropolitan alleen nog maar de hoogtepunten had gezien, zoals werken van Van Gogh, Rembrandt, Miro, Picasso, Renoir, Degas, Mondriaan, Vermeer, Monet, Rodin, Bernini en nog meer meesters, besloot ik het andere museum maar op te geven.

Zondag had ik alleen nog de ochtend in NYC. Dus na een flitsbezoek aan central park, even checken waar John Lennon is doodgeschoten en waar Ross nou werkt, ging ik met de bus naar Washington, de laatste halte van mijn reis.

- Washington

Godzijdank was het hostel in Washington in dezelfde straat als de busstop, want ik kreeg een steeds grotere hekel aan mijn tassen. In Washington sliep ik in een dorm met 10 meiden, erg gezellig en leuke mensen ontmoet.

Maandag ging ik met Doris, mijn kamergenootje uit Hong Kong, ze heet dus eingelijk Ching Tsun ofzo, en een vriend van haar Washington verkennen. Omdat zij wel een plan hadden, ben ik lekker makkelijk achter hen aangesjokt. Washington heeft 2 voordelen: 1: Bijna alle bezienswaardigheden zijn gratis en 2: Alles ligt op loopafstand van elkaar. Eerst gingen we naar de Universiteit, vervolgens naar het Lincoln memorial, daarna het Washington memorial wat weer uizicht had op het Jefferson memorial, maar daar hadden we geen zin meer in. Toen het Witte huis, dat mochten we natuurlijk ook niet missen. Even langs het FBI-kantoor gelopen en toen naar een oud postkantoor en vervolgens het laatste punt van hun drukke dagplanning: het Smithsonian museum of natural history. Dus ik zag toch nog opgezette dinosaurussen, en dieren enzo, je kent het wel. In het museum kwamen we Letizia tegen, een kamergenootje van ons. Die hebben we toen maar meegesleept naar een concert van een gospelkoor in the national theatre. SUPER! Jammer dat de dominee ons tussen de liedjes door probeerde te bekeren, wat bijna lukte, want ze brachten met erg veel overtuigen dat we allemaal een ster nodig hebben om ons te leiden. (De ster boven de kribbe en de ster in de kribbe...) Nog net niet gebrainwashed gingen we uit eten in Chinatown, waar het opviel dat de Mexicaanse en de Hollandse WEL met stokjes konden eten en de 2 Hong-Kong Chinezen niet... ;-)

Dinsdag was mijn laatste reisdag. :-( Toen heb ik in mijn eentje dus de hoogtepunten bezocht die ik maandag gemist had. Eerst naar Capitol Hill, waar ik het congres met een bezoekje heb vereerd. Na een belachelijk pro-Amerika filmpje, waarin wordt verteld dat Amerika een “land of Freedom” is zonder onderdrukking door dictator of vorst (blijf van onze Bea af, eikels!), kregen we een lange rondleiding door een paar belangrijke ruimtes. Even de straat overgestoken voor een foto van de supreme court en een bezoekje aan de library of congress. De dag afgesloten in het Aerospace Museum, omdat me dat was aangeraden door een aantal collega’s. Vast wel leuk voor jongetjes. ;-) Daarna via de voorkant van het witte huis teruggelopen naar het hostel om voor de laatste keer in een hostelbed te duiken.

- Eenzame thuiskomst

Woensdag vroeg opstaan, want om half 9 ging mijn bus naar New York. Na de laatste keer Boltbus, en een laatste keer met de NYC metro (die ik nu dus wel snapte), kwam ik weer aan op JFK airport. Ik had gelukkig 5 uur de tijd, want ik moest eerst 3 tassen (vol met souvenirs voor jullie natuurlijk) combineren tot 2 tassen handbagage. Toen ik alles netjes had ingepakt de volgende uitdaging: de security. Uiteraard moest ik gefouilleerd worden, werden al mijn tassen getest op chemische troep en kon ik daarna pas gaan tax-free shoppen. Mijn laatste dollars uitgegeven aan een Obama-tijdschrift, want dat was toch beter dan een mok, keycord, sleutelhanger, glas, pen, potlood, schrijfblok of condooms met zijn hoofd erop. Na uren wachten, verheugde ik me op een rustige reis naar huis. Maar helaas, direct na het opstijgen ging het rookalarm loeien, inclusief rood zwaailicht. Zolang de cabin crew rustig blijft is er vast niks aan de hand, dacht ik, ook al komt er rook uit de WC en ruikt het raar. Helaas bleef de cabin crew niet rustig, en maakten ze hun gordels los om alle kastjes open te doen. Terwijl het halve passagiersbestand aan het hyperventileren was (je kon gewoon ademen hoor), ging een stewardes de piloot bellen om te vragen of ze terug moesten naar NY. De copiloot werd naar achter gestuurd, de crisis werd bedwongen en de reis werd voortgezet naar Brussel. Alleen nog wat turbulentie, maar ach, daar draai je dan je hand niet meer voor om natuurlijk. ;-)

Uiteindelijk hadden we bijna 40 minuten ingehaald en bleek het heel makkelijk om Europa in te komen, dus was ik 10 minuten voor de verwachte aankomsttijd van het vliegtuig al in de aankomsthal. Na 111 nachtjes van huis en een traumatische vlucht keek ik natuurlijk reikhalzend uit naar een emotionele hereniging met mijn ouders. Maar helaas, dit gevoel bleek niet wederzijds. Niemand had me blijkbaar gemist. ;-) Oké, oké, ze stonden in de file en ik was wat vroeger, maar toch! :-p Na een uurtje wachten, kwamen ze met het schaamrood op de kaken toch aanlopen en keerde ik huiswaarts.

THE END

Bedankt voor het lezen van mijn ellenlange verhalen, voor alle berichtjes, mailtjes en kaartjes!

P.S. Na bijna 4 maanden probleemloos alleen in een ander continent te hebben verbleven, en onder andere om 10 uur ’s avonds alleen met laptop en al door Harlem te hebben gelopen, is het noodlot tijdens een weekendje Keulen met Thijs toegeslagen: mijn camera is gejat in een rustig restaurantje op een kerstboot. :-( Beter een verre vriend dan een “goede” buur. :-P Maar ach, ik ben verzekerd! :-)