De Franse slag: Busticket kwijt &hostel uitgegooid

Lieve allemaal,

Ik zit nu mijn laatste uurtjes in Canada te verdoen met bloggen voor het thuisfront. Over 3 uur vertrekt namelijk mijn nachtbus naar Boston, en verlaat ik dit land. :’( (In de tussentijd zit ik al meer dan 2 uur op het busstation, omdat de bus waar we in moeten wordt tegengehouden bij de grens. Over een uurtje ofzo zou er echt een bus moeten zijn (2,5 uur te laat)

Deze keer:
- Bevriezen in Quebec
- Walvis gespot in the middle of f... nowhere
- Op zoek naar een herberg in Montréal

- Bevriezen in Quebec

De vorige blog was gebleven bij onze aankomt in het mooie Quebec. De eerste indruk was: NET Frankrijk, alleen zijn de mensen hier WEL vriendelijk tegen toeristen. ;-) De eerste avond hadden we een rondje om Chateau Frontenac gelopen, en vonden we toen al dat het koud was. Beetje souvenirs gekocht, want binnen was het warm en daarna lekker gegeten in een restaurantje. Aangezien Katharina vloeiend Frans spreekt, en ik ook mijn best doe, begonnen we netjes in het Frans tegen le garçon. Hij antwoordde in het Engels, om de toeristen te behagen. Wij gingen stug door in het Frans, hij ging stug door in het Engels, erg grappig.

Het toetje werd genuttigd in een echte Crêperie. Aangezien we zin hadden in zoet, hadden we een “bol” warme chocolademelk met slagroom en een crêpe. Ik met maple syrup (what else), Katharina met een soort pindakaas/chocopasta-combi. Halverwege waren we uiteraard supermisselijk (en nog steeds die kater, hè), dus hebben we het maar opgegeven.

Die avond ontmoetten we een meisje uit Tasmanië, Australië, die we de dag erna op sleeptouw hebben genomen. Aangezien mijn collega Caroline, die zelf uit Quebec komt een zeer gedetailleerde beschrijving van Quebec had gegeven, hebben we alle “beautiful, beautiful” straten en gebouwen gezien. Het oude centrum, veel souvenirwinkels (het was stervenskoud namelijk), rue St. Jean, Rue Grande Allee (straat grote straat?) en the second cup, ons favoriete koffietentje. ’s Avonds pizza gegeten in het hostel (de pizza-stand op de magnetron is overigens echt geen aanrader) en beetje in het hostel rondgehangen.

Dinsdag werden we gewekt door de uitroep van Virginia “Oh my god!”. Wij sprongen ons bed uit om te kijken wat er aan de hand was, bleek er gewoon 20 cm sneeuw gevallen te zijn. Maar ja, had zij natuurlijk nog nooit gezien. Gelukkig had ik de dag ervoor een mooie Canada-muts gekocht, want het was echt belachelijk koud. Zoals het gure weer in Nederland, alleen dan met temperaturen waar we sinds global warming alleen nog maar van kunnen dromen. Toch gingen we naar het battle field, waar de Engelsen en Fransen elkaar in de pan hebben gehakt (de Fransen wonnen dus). De kou en de wind waren echt niet grappig, we moesten met de rug in de wind lopen om het enigszins te overleven, het was een heuse sneeuwstorm. Dus zijn we snel weer bij de second cup belandt. ’s Middags vertrok Katharina terug en heb ik met Virginia nog wat gegeten in het hostel.

- Walvis gespot in the middle of f... nowhere

Woensdag vertrok ik alleen naar Tadoussac, 4 uur met de bus ten oosten van Quebec en dan nog een stukje met de ferry. Tadoussac is een heel bruisend dorp. In de zomer. En het heeft walviscruises. In de zomer. En ook heel veel toeristen. In de zomer. En Engelstaligen. In de zomer. Met andere woorden: De 1e nacht waren er nog 2 andere toeristen in het hostel en 1 persoon op doorreis, de 2e nacht was ik alleen. Ach, de 860 inwoners waren allemaal erg aardig, en de lokale supermarkt was nog open. :-p ’s middags meteen maar een wandeling gemaakt voor het om 4 uur donker werd. Spannend als je trapjes afloopt en je door de sneeuw niet kan zien hoeveel treden je nog moet. ;-) ’s Avonds een goede stevige plattelandsmaaltijd gegeten in het hostel met de 3 andere gasten en 3 medewerkers. Aangezien er aan tafel overwegend Frans werd gesproken, heb ik dat ook weer mooi geoefend.

De dag erna kwamen er omstebeurt 3 mensen naar me toe om te vragen of ik mijn buskaartje kwijt was. Ik wist van niks, maar ging het toch maar even checken. Dus toch wel! Blijkbaar had de chauffeur het kaartje voor de terugweg ook afgescheurd. Omdat ik nog een buskaartje had en het bonnetje wat er hetzelfde uitziet, had ik niks in de gaten. Maar gelukkig had de chauffeur de vergissing wel door en kwam de ochtend erna het kaartje afleveren bij het hostel, met de mededeling: “voor die jongedame”. Whahahahaha! Dat is het voodeel als je zo’n beetje de enige toerist bent ten oosten van Quebec. Die dag gingen de 3 andere mensen weg, en daarmee ook 3 van de 4 die redelijk Engels spraken. Ik ben toen maar naar het uitzichtpunt in downtown (haha) gelopen en langs de kant van de st. Lawrence rivier gaan zitten en getuurd tot ik verkleumd was. Net toen ik wilde gaan wandelen was het moment suprème: EEN WALVIS!!! Whoehoe!!! Ik was natuurlijk te laat voor de foto, maar ik heb toch een heuse minky whale gezien! Daarna nog een paar uur gewandeld (back to nature), en ben ik zelfs een persoon tegen gekomen. Die toevallig ook nog eens Engels sprak en ooit in Maastricht was geweest. Conclusie: zelfs in the Middle of Nowhere is de wereld erg klein. Daarna lang geskyped met Hilke en Thijs, en toen ik om 7 uur naar beneden liep voor het eten, waren de 3 medewerkers heel blij mij te zien. Ze dachten namelijk dat ik nog steeds alleen buiten was en waren bijna naar me op zoek gegaan. 10% van de toeristen kwijtraken is nog wel acceptabel, maar 100% vonden ze te gortig. ;-) Dus ook al praten ze Frans, het zijn erg aardige mensen daar! Na een lekkere maaltijd en een goede nacht slaap, ging ik weer back to civilisation.

- Op zoek naar een herberg in Montréal

Vrijdag kwam ik aan in Montréal, waar ik nog een paar uur in een gare toko heb zitten wachten tot Esther vanuit Toronto aankwam. Aangekomen in het hostel was er een hoop commotie en moesten we extreem lang wachten, kan iemand ons vertellen wat er aan de hand is??? De eigenaar van het hostel bracht na een tijdje ‘helderheid’ met de mededeling“Jullie slapen in de 4-persoonsdorm”. Wij vroegen ons natuurlijk af wat er gebeurd was met de 3-persoons privé-kamer met badkamer. Op kribbige toon legde hij uit dat er een waterlek was en dat we maar blij moesten zijn dat hij probeerde een oplossing te vinden. Dus begon Esther aan de onderhandeling (die ik uiteraard steunde). Toen kregen we eerst een 6-persoonsdorm voor ons alleen aangeboden, toen een 4-persoonsdorm met alleen vrouwen, toen een 6-persoonsdorm met een stel, maar uiteindelijk zijn we zonder nadere uitleg in een volledig gevulde gemixte dorm belandt. Juist... De dag erna zouden we alleen slapen, en hij zou iets met de prijs doen. Nou ja, prima, we willen na bijna 2 uur gedoe wel eens iets gaan eten, het was ondertussen al 10 uur. Dus lekker gedinerd met een wijntje en goed Frans eten.

De dag erna begonnen we aan de culinaire wandeling door oud Montréal. We hebben de wandeling uit de lonely planet gedaan, ondertussen wat souvenirs gekocht en vooral veel gegeten. Montréal is namelijk echt een prima stad om doorheen te slenteren en te genieten van de Franse inslag, en niet echt een stad om veel attracties te bekijken. Dus na een lunch met een broodje brie en salada, en een crêpe met maple syrop, gingen we op jacht naar het begeerde kaasplankje. Dat was nog vrij lastig, want er stond OF een irritant persoon voor de deur die ons binnen wilde lokken (werkte heel erg averechts) OF ze hadden geen kaasplankje. Maar uiteindelijk hadden we toch beet, dus gingen we naar binnen. Het was daarbinnen echt sjiek-de-friemel, de tafel was gedekt voor een heel-veel-gangen maaltijd, maar alleen een kaasplankje kon gelukkig ook. Gelukkig smaakte het glas wijn en de kaas goed, maar dat mag ook wel voor 46 dollar. :-p Daarna de rest van de honger gestild in een pub, waar we voor 2 bier pp en 1 pizza samen maar iets van 32 dollar afrekenden. Lol!

Toen terug naar het hostel, om verder te gaan met de onderhandelingen. We hadden de idioot uiteindelijk zo ver dat we niet meer hoefden te betalen voor de 3e persoon die niet op was komen dagen. Waar overigens niet eens een bed voor was! Maar verdere korting was lastig... Terwijl wij vonden dat er best wat tegenover mag staan als hij de afspraken totaal niet nakomt. Hij kwam met allemaal non-argumenten aanzetten, zoals: 1) Ik bied je een veilige plaats. Mijn tegenarmument: Ik wilde een privé-kamer en daarna een female dorm, maar lig gemixt. Voelt toch minder veilig. En je hebt geen kluisje voor mijn laptop en toen we net thuiskwamen was het huis open en was er niemand. Hoezo veilig? Non-argument 2) Je hebt nu inclusief ontbijt. Tegenargument: Dat wisten we niet, je hebt er niks over gezegd, we hebben we niet gehad en we hebben het ook niet geboekt. Non-argument 3) Ik heb je al korting gegeven voor de persoon die niet op is komen dagen. Tegenarmument: We zeiden bij binnenkomst dat we gewoon de hele kamer zouden betalen, maar je hebt nu niet eens een bed voor haar. Dus dat is niet meer dan logisch. Allerbelachelijkste non-argument 4) Ik garandeer geen kamers op de website. Tegenargument: Dat is bullshit. Dus voor mijn gevoel moesten we zo’n beetje hetzelfde betalen voor 2 nachten met 2 ps in een dorm als voor 2 nachten 3 ps in een privé-kamer met eigen badkamer. Dat was uiteindelijk niet zo, en hij legde wel iets uit met tax die niet inclusief was, maar niet op zo’n manier dat ik er hoogte van kreeg. Esther had ondertussen al nijdig 100 dollar gepakt en hem gegeven en gezegd dat ze er geen zin meer in had. Hij keek toen triomfantelijk naar mij en zij: “Zo, nu is iedereen tevreden.” Ik: “Nou niet helemaal, maar goed, laat ook maar.” (Ik had toen natuurlijk mijn mond moeten houden, maar hij was me echt het bloed onder mijn nagels vandaan aan het halen.) En toen ging hij echt helemaal los: “Je loopt echt al vanaf gisteravond te zeiken, ik heb nog nooit zo’n persoon meegemaakt. BITCH!” Hij vond dat ik hem ook niet persoonlijk aan moest vallen. Net nadat hij me een bitch had genoemd?! En vrijdagavond was Esther voornamelijk aan het woord geweest... Wat een idioot zeg! Hij wilde dat we het geld terugpakten en vertrokken. Nou, dat vonden we zelf ook een briljant idee na al dat gezever. Dus liepen we, terwijl hij ongetwijfeld de politie belde (laat maar komen hoor) rond half 12 door Montréal op zoek naar een plaatsje in een herberg... Gelukkig waren we niet in Bethlehem, dus na 1 telefoontje naar een hostel in de lonely planet was het probleem opgelost, en hebben we voor de helft van het geld in een 20-persoons dorm geslapen waar de snurkkoren ons in slaap soesten. ;-)

De dag erna weer een heerlijke dag had (terwijl de oelewapper van het andere hostel ongetwijfeld nog steeds opgefokt was). Na een all-you-can-eat ontbijt in het hostel, gingen we Mont Royal beklimmen. Het is maar een paar honderd meter, maar omdat de paden in ijsbanen veranderd waren (Esthers is 1,5 keer onderuit gegaan), was het toch een uitdaging. Maar wel een prachtig uitzicht! Na deze ontberingen hadden we natuurlijk wel weer een lekkere lunch en een nieuwe jas voor Esther verdiend. Na nog een klein beetje wandelen, hadden we nog een thee en een punt appelkruimeltaart verdiend. :-p Vervolgens Esther naar het busstation gebracht en zelf nog een paar uur in het hostel zitten skypen. Ik vertelde Katharina uiteraard van ons hostel-avontuur. Wat bleek nou: Zij had daar ook geslapen en dat weekend was er een overboeking van 22 personen! Whahahahahaha! Sterkt me toch weer een beetje in mijn mening dat het niet geheel mijn schuld was. :-p

Rond 10 uur met de taxi vertrokken uit het hostel, en na een rondje Montréal met de taxi ook mijn souvenirs maar even bij het hostel opgehaald. Stom stom stom... Gelukkig had ik in mijn ondertussen bijna vloeiende Frans (ahum) een deal gesloten dat ik voor 18 dollar op het station kon komen inclusief dat extra rondje, dus had ik al mijn Canadese dollars netjes opgemaakt. De laatste 2 minuten van de rit bleek die kerel toch Engels te kunnen. Zucht... Toch een beetje Franse inslag daar... De rij voor de bus naar Boston was gigantisch, wegens thanksgiving in de Verenigde Staten. En ik was natuurlijk ook een beetje aan de late kant vanwege mijn taxi-omrit. Maar gelukkig zou er een 2e bus komen. Wegens problemen bij de douane en gladheid was deze er 3 uur later, en konden we om kwart over 2 (ipv 23.15)eindelijk vertrekken. Bij de douane weer gezellig vingerafdrukken gegeven en dingetjes ingevuld voor een toeristenvisum, en toen heb ik om half 4 ’s nachts plaatselijke tijd Canada na ruim 3 maanden verlaten.

Ik zit nu in het hostel in Boston het verhaal af te maken, even chillen na een half-doorwaakte nacht, en ga ik zo Boston onveilig maken. Ik ga morgenavond trouwens door naar New York en zondagmiddag naar Washington. Woensdag ga ik dan naar het vliegveld in New York en ben ik donderdagochtend vroeg in Brussel.

Oh, dat vliegticket, ook nog een verhaal apart. Omdat ik nu dus richting New York reis, had ik besloten het traject Toronto-New York te cancellen. Ik had toch een transfer in New York, lekker makelijk dus. Om dat te regelen belde ik 2 weken geleden met American Airlines, en dan krijg je zo’n computermiep aan de telefoon. Die overigens wel kan typen volgens de geluiden die je hoort. (hilarisch) Na heel veel vragen, kwam de moeilijkste vraag: “What is your last name?” “Migchielsen” “I didn’t get that, can you repeat that, please? “ “Michaelson” “I didn’t get that, can you repeat that please?” “Mikkelsen” “Did you say Metto?” “No” “I have problems understanding you, you will be connected to an agent.” Briljant plan, computermiep! De agent vertelde me dat ik 50 dollar meer moest betalen voor minder vlieguren, omdat de tickets duurder waren geworden. Daar had ik natuurlijk geen zin in, en ik zei dat ik het ging heroverwegen en later wel terug zou bellen. Gelukkig heeft Sheila contacten op het vliegveld, en is mijn 1e vlucht ondertussen gratis gecancelled. :-D

Tot de volgende blog (hopelijk nog in het buitenland!)

Liefs,
Jorien