Bye bye Toronto, Bonjour Quebec!

@Katharina: I'm sorry, no pictures yet. But I'm sure your Dutch is good enough to understand the story about the "Hilton-snobs"! :-)


Beste allemaal,

Ik heb jullie een beetje verwaarloosd, maar zoals jullie van me gewend zijn, zal ik dit goedmaken met een enorme lap tekst. :-p Ik ben nu namelijk de hele dag aan het reizen van Tadoussac (middle-of-nowhere, en dan nog een paar uur verder) naar Montréal, dus kan ik mijn spaarzame tijd wel verdoen met bloggen. De oplettende lezer begrijpt dus dat ik niet meer in Toronto ben...

Deze keer:
- Afronden stage
- Meidenweekend
- “Romantisch” diner
- Geen applaus!
- Camembert!
- Sinterklaas en Santa Claus
- Salsa
- Met Katharina en 2 lichte katers naar Quebec
- Ik ben in Montréal, dus tot de volgende keer!

- Afronden stage

Zoals jullie vast al begrepen hadden, waren die muizen niet echt een succes. Aangezien het enige wat ik kon rapporteren was: “MRI geeft bewegingsartefacten, geen PET-uptake te zien, injecties bij DCI-CT niet gelukt, images met software openen bijzonder moeilijke aangelegenheid”, hebben we na overleg met Maastricht besloten om dit onderdeel van mijn stage af te blazen. Wel jammer natuurlijk, maar ik ben wel blij dat ik geen verslag over niks hoef te schrijven. En ik heb er wel veel van geleerd. Onder andere dat ik proefdieren heel vervelend vind. ;-)

Het longkankerproject is uiteindelijk helemaal goedgekomen. De laatste week wel enorm veel overuren gemaakt, de laatste vrijdag zat ik nog tot 21.30u in het ziekenhuis wat fouten uit de resultaten te halen. Maar ik heb alle resultaten en ze lijken best wel redelijk op wat we verwacht hadden, dus dat is relaxed.

Verder heb ik me beziggehouden met images aan collega’s geven, mailbox uitkammen, documenten op eigen laptop zetten, praatjes aanhoren, van Caroline een heeeeel uitgebreide toeristische beschrijving krijgen van ‘beautiful’ Quebec m.b.v. google earth, en naar een belachelijke luxe conferentie. Die conferentie over IMRT (soort fancy radiotherapie) en aangezien dat interessant is, en ook nog eens nuttig voor mijn afstudeerproject, ging ik daar maar heen. Bovendien zouden we eten krijgen, en een beetje student is dan van de partij natuurlijk. Nou al mijn verwachtingen werden overtroffen. Eerst een ontvangst met wijn en hapjes, zoals gamba’s. Ondertussen babbelen met mensen die wel belangrijk zijn. Ik voelde me lekker underdressed in mijn spijkerbroek, maar heb mijn sjaal/pashmina maar een beetje op me heen gedrapeerd en snobby gekeken met een blik van “Spijkerbroeken zijn de nieuwe pantalons”. Daarna de zaal in, kroonluchters alom en luxe gedekte tafels. Even toch maar op de uitnodiging checken of je echt niet hoefde te betalen voor het eten... Het eten was ook lekker (vooral de 2-kleuren chocolademousse aan het einde), de sprekers geestig en de praatjes interessant. Ze probeerde ondertussen natuurlijk die fancy apparaten te verkopen aan de mensen die WEL iets te zeggen hebben. Over een jaar of 10 zijn jullie zeker de eerste aan wie ik denk hoor! :-p En bedankt voor het eten he!

- Meidenweekend

Het weekend na Halloween was echt een meidenweekendje. Vrijdag bij Esther gegeten, overladen met info over New York, Boston en Washington en daarna naar de film “Burn after reading” met Brad Pitt en George Clooney. Uiteraard onder het genot van een mokka en m&ms. Echt een aanrader als je in een melige bui bent!

Zaterdag ging ik met Esther, Maria en Nina naar Georgian bay. Bij de autoverhuur aangekomen, bleek dat je echt heel veel extra moest betalen voor extra chauffeurs en chauffeurs onder de 25. Dus besloten we dat de oudste chauffeuse die overingens wel haar rijbewijs het kortste had en nog geen ervaring had met automaten, de hele weg achter het stuur moest zitten. Veel veiliger natuurlijk dan ‘jeugd’ van 3 jaar jonger... :-p Bij de auto aangekomen, bleek ook dat de economy cars belachelijk luxe zijn bij Hertz. Dus had Jorientje een chevrolet met leren bekleding onder haar kont... (veel beter dan je rode sportauto met spoiler, pap!) Ik kreeg hem in eerste instantie overigens niet aan de praat, want weet ik veel dat je de rem in moet trappen bij een automaat. Gelukkig had Esther wel de benodigde ervaring, en kon de giechelbus op weg. En geen gezeur op de achterbank, mama moet op het verkeer letten! En NEE, je krijgt niet weer een snoepje! Awenda Provincial Park in Georgian Bay was erg rustgevend. Kabbelend water van lake Huron, bospaden, eilandjes, kletsen, gezellig, gezellig. De dag werd afgesloten met echt italiaans diner in mijn favoriete wijk Little Italy. En aangezien mijn zelf-samengestelde pizza overheerlijk was, heb ik ook mijn eerste doggybag gevraagd. Ze vonden het niet eens raar...

De dag erna met Nina en Maria naar little India gegaan, weer een van de multiculturele wijken van Toronto. Was wel aardig, jammer dat het regende. Gelukkig hadden ze daar ook een Tim Hortons... En een sjaal gekocht, want die heb ik nooit genoeg.

- “Romantisch” diner

Die dinsdag ging ik met Michael uit eten. Hij wilde namelijk nog heel graag een keertje met mij lunchen of eten voor ik wegging. Nou, gezellig dacht ik! Alleen jammer dat hij een paar dagen voor het etentje een romantisch restaurant voorstelde... Voor de geïnteresseerden: Panorama restaurant op Bloor Street. Excuse me??? Ben je Oost-Indisch doof ofzo? Ik heb toch mijn best gedaan om Thijs niet te verzwijgen hier! (In tegenstelling tot hem, hij heeft blijkbaar een vriendin). Ik heb dus gezegd dat hij zijn romantische dinertje maar moest bewaren voor een romantische, vrijgezelle dame, en stelde voor om naar Little Italy of Portugal Village te gaan. Hij was teleurgesteld, maar vond Italiaans of Portugees ook goed. Deze spannende ontwikkelingen werden ondertussen natuurlijk uitgebreid besproken via skype met Nina, Katharina, Maria en Esther en via de mail met het thuisfront. Er gebeurt namelijk ontzettend veel in onze (liefdes)levens. :-p Aangezien ik het restaurant had uitgekozen (diplomatico, dezelfde als die van zaterdag), was het ontzettend niet-romantisch en aangezien het rememberance day was, konden we het geheel niet-romantisch over de oorlog hebben. Verder heb ik natuurlijk geprobeerd informatie over zijn vriendin los te krijgen. Waar ik officieel niets vanaf wist, maar ik heb zo mijn bronnen... Na heel veel mislukte voorzetten, begon hij uiteindelijk zelf over zijn vriendin. Wat achteraf weer via skype besproken werd. En zo houden we het leven een beetje interessant...

- Geen applaus!

Donderdag gezellig met Maria en Esther gegeten in the Hart House op het universiteitsterrein. Daarna met Maria naar een gratis concert van het orkest van de universiteit gegaan, waar Bijan ook in speelt. Daar kwamen we tot de ontdekking dat er blijkbaar alleen geklapt moet worden als de pinguin buigt. En daar werden Maria en ik dan weer melig van. “Ik vond het best wel goed eigenlijk” “Ik ook, maar ik weet het zo niet van de rest” “hihihihi” “Grinnik” “Ssssttt” “Proest” “Hinnik” Ondertussen probeerden we steeds toch te klappen na elk stuk. :-P “Tijdens de radedsky-mars bij het nieuwjaarsconcert in Wenen klappen ze zelfs TIJDENS het stuk!” “Ja, en ik Wenen zullen ze het wel weten” “Hinnik” “Whahahaha” “Sssstt” “Proest” “Grinnik”. En wat maakt die Brahms lange stukken zeg. Mijn hemel...

- Camembert!

Aangezien Maria en ik geen genoeg konden krijgen van een flinke portie cultuur, gingen we vrijdag na de arbeid naar het Royal Ontario Museum. Daar hebben we ons vergaapt aan diamanten van zo’n 500 karaat (aaaahhhh, Thijs, please!!!!) die in een kluis lagen met dikke deuren en veel security. Maar wel zonder dak... Daarna nog wat dinosaurussen en wat wereldcultuur en toen hadden we deze hotspot ook weer gehad. Toen was het tijd voor belangrijker zaken: het huisfeest van Nina. Er moest dus alcohol gekocht worden! Maar ja, waar vind je in Canada na 9 uur ’s avonds nog alcohol??? De LCBO’s waren natuurlijk al dicht, dat is blijkbaar het enige wat niet aan de 24-uurs economie meedoet. Shit... Dus belandden Maria en ik gedesillusioneerd met mijn eerste Canadeze Mac Donaldsmaaltijd op de trapjes van een winkelcentrum. Maar gelukkig hebben wij helemaal geen alcohol nodig om lol te hebben. Ik vertelde Maria dat ik moeite had om Goudse kaas te kopen bij het kaaswinkeltje. Ik bestelde eerst “Gouda”, wat natuurlijk te moeilijk was. Toen probeerde ik “G/Kouda”, wat wel een lichtje liet branden. “Oh, Gooda, je moet het uitspreken als Gooda!” Maria vond het net als Nova en mij erg grappig dat een Canadees een Nederlander ging uitleggen hoe Gouda wordt uitgesproken. De grootste lol kwam toen we Camembert op z’n Engels gingen uitspreken. “Kemmenburt” whahahaha! Brie werd “Bruh” Whahahahaha! Nou ja, je had er vast bij moeten zijn... :-p We waren uiteindelijk rond middernacht pas op het feestje, met 1 blik Warsteiner (met dank aan mijn koelkast). Aangezien iedereen nogal jong en bezopen was, voelde Maria zich oud en ik voelde me een dinosaurus. Wat weer genoeg was voor een half uur lol. :-p

- Sinterklaas en Santa Claus

De ochtend erna kwam de goedheiligman aan in Nederland, dat hoef ik jullie niet te vertellen natuurlijk, jullie hebben vast allemaal gezien hoe de stoel van Sinterklaas kapot ging en Annemarie Jorritsma het Sinterklaasfeest heeft gered. Dit heuglijke feit is in Canada ook niet ongemerkt voorbij gegaan. Esther en ik zaten met de door mijn ouders-geïmporteerde pepernoten en taai taai en een kopje thee aan de laptop gekluisterd en waren erg blij dat alles met een sisser afliep.

Nadat ik mijn fiets bij het museum had opgehaald (waar hij de nacht had doorgebracht), ging ik ’s avonds door de hagel richting de Lula Lounge om te salsa-dansen met Bijan, Nicola, Cecilia en Michael. Op Michael na (niet die romantische overigens) , zat iedereen met mij op dansles. Daar aangekomen bleken we de jongsten te zijn, en aangezien ik ook nog de jongste was van onze vriendengroep was ik een keertje geen dinosaurus. :) Nadat ik Nicola 2 keer had kunnen uitlachen omdat ze met engerds op de dansvloer belandde, was het mijn beurt. Een aardig uitziende kerel (maar ze lijken altijd aardig hè) vroeg me ten dans. Ikke: prima. Welke dans is het eigenlijk? Hij: Bachata. Ik: Oh, dat is net de les die ik gemist heb toen mijn ouders er waren. Hij: Geeft niet, ik leer het je wel. Toen had ik weg moeten rennen... Hij kon namelijk vooral goed leiden als ik dicht tegen hem aanstond en constant oogcontact hield. Ik verontschuldigde me maar constant met “Bij ballroom moet je juist over de schouder van je partner kijken”. Na een tijdje leidde hij zijn vrije hand ook naar beneden, die ik dan vervolgens weer omhoog trok, zoals Nicola mooi omschreef: “Dancing is like a battle” De aap zei nog: “Ik zou het fijn vinden als je mij liet leiden”. Whahahahaha, sure! Ik zei dus: “Ik ben moe, ik ga terug naar mijn vrienden”. Hij: “Moe? Je bent nog zo jong” aaarrrrggghhh, wees blij dat ik niet recht in je gezicht zeg dat je een idioot bent! Ik kreeg overigens wel een drankje, die ik maar heb geaccepteerd als een soort van schadevergoeding. :-p Bijan stuurde me de dag erna overigens ook nog een dubieus smsje, waarna ik Thijs heb moeten beloven dat ik Toronto binnen een week zou verlaten. ;-) Het dagelijkse ‘skype-overleg’ was van mening dat ik interessant ben, omdat ik hard-to-get ben. Toch zou ik als man zijnde voor een van de vrijgezelle vrouwen gaan. Maar goed, ik ben ervan af!

Daags na Sinterklaas kwam zijn commerciële vriend aan in Toronto. De parade was leuk, jammer dat elke wagen vooraf werd gegaan door een groot bord van de sponsor... De rendieren waren ook nep (in tegenstelling tot het paard van Sinterklaas). Het had een hoog Walt Disney gehalte, en het sneeuwde ook nog eens tijdens de parade. De kids waren blij om mummy en Jorien te zien (het was papa-weekend), papa was niet blij... Dus gingen Sheila en ik maar een eindje verderop bij Nina en haar huisgenoten staan. Maar al met al wel leuk om een keer mee te maken!

- Salsa

Woensdag hadden we de laatste salsales. We hebben de laatste 2 weken geoefend voor de dans die we tijdens de afsluitende dansavond moeten laten zien. “Jammer” dat ik daar niet bij kan zijn zeg! Vooral de eindpose is vervelend om te missen. De dames worden namelijk achterover gegooid door de heren, en dan maar hopen dat ze je houden. We werden daarom op lengte gesorteerd. Nicola en ik kwamen tot de conclusie dat we in Canada lang zijn (ik was serieus de een-na-langste!!!) en we stonden dus vooraan in de rij. Altijd lachen... Ik kan niet wachten om het filmpje op internet te zien. :-D

- International Bye Bye Toronto dinner

Toen ik vrijdagavond om 10 uur thuis kwam, zat Sheila me zoals het een goede huisbazin betaamd, me op te wachten met een maaltijd. :-p Haar ouders waren die dag aangekomen en waren helaas net gaan slapen. De ochtend erna werd ik door hen begroet alsof ik een lang-verloren gewaande dochter was en werd ik aan een kruisverhoor over Nederland onderworpen. “What is your main exportproduct” “Marihuana and slaves”. Ze zijn echt heel aardig, erg grappig en vooral ook heel lief.

Na mijn tas half ingepakt te hebben, en mijn laatste Starbucks-koffie met Starbucks, begon het internation bye bye Toronto dinner. We waren met 19 mensen uit 6 landen: Sheila, haar ouders, Gab en Patrick, 2 vriendinnen van Sheila (Mary en Carolyne), Nova en Cecilia uit Canada. Esther, Bram en ik uit Nederland. Maria, Nina, Armin en Michael (de romantische) uit Duitsland. Katharina en Andrea uit Oostenrijk. Bijan uit Iran. En Ivette uit Mexico kwam even 5 minuten langs om doei te zeggen. Nicola was helaas ziek. Aangezien zij frisdrank mee zou brengen, zat iedereen gedwongen aan het bier en de wijn, en werd het dus een gezellige avond. We begonnen met Gabrielle’s “Mexicaanse” Nacho’s met Guacemole. Daarna het hoofdgerecht met: Dorothy’s (oma’s) Newfoundlandse fish cakes, door mij omgedoopt tot fish cookies; Armin’s knödels, Hollandse andijviestamppot, Sheila’s broccoli-salada en Nova Scotia gepocheerde zalm door Mary. Het nagerecht was Duitse warme appel met rozijnen enzo en een stuk cake van Cecilia. En vooral ook heel veel Oostenrijkse glühwein.

Daarna van iedereen omstebeurt afscheid nemen “Ja, ik kom ooit terug” “Ja, we zien elkaar in Europa” en om 2 uur waren eindelijk de laatste feestgangers naar huis. Sheila was overigens om half 11 al gevloerd door de glühwein. :-p Boven aangekomen kon ik niet langer ontkennen dat de meeste spullen niet in mijn tas zaten maar op mijn bed lagen, en heb ik nog best wel efficiënt mijn tas ingepakt.

- Met Katharina en 2 lichte katers naar Quebec

Na 5 uurtjes slapen moest ik opstaan, om de zooi op te ruimen en mijn tas verder in te pakken. Gabrielle moest voetballen, dus ik stond bij de voordeur Sheila, Gabrielle en Darcy (opa) uit te zwaaien, i.p.v. zij mij. Aangezien iedereen behalve Gabrielle een kater had, en er geen tijd meer was voor een emotioneel afscheid, viel het allemaal wel mee. Om 10 uur kwam Katharina mij halen, en moest ik ook afscheid nemen van Nova, Dorothy, Patrick en het huis. Gelukkig had ik Katharina nog! Wij gingen met de taxi naar het vliegveldje. Dat vliegveld was echt geniaal! Aangezien het op de eilanden is, moesten we een stukje met de ferry. Na de ferry, beland je echt op het kleinste vliegveldje ter wereld (op vliegveld midden-Zeeland na dan). Cute!!! Bij het instappen gezellig naar de piloot gezwaaid en toen de laatste blik op de CN-tower. :’( Turbulentie in combinatie met een lichte kater resulteert in een zwaardere kater, dus Katharina en ik klapten uitbundig toen het vliegtuig aan de grond stond. We kregen bijval van 1 aardige mevrouw (en verder vooral vreemde blikken).

In Quebec hebben ze geen bussen of trams of zoiets vanaf het vliegveld naar het centrum, dus boden 2 ‘aardige’ vrouwen aan om een taxi te delen. Nou, de snobs gingen dus naar het Hilton. Ze waren er voortdurend over aan het praten en daarna vroeg een van hen aan de chauffeur: “Weet u wel waar we heen moeten” De chauffeur: “Het Hilton! En waar moeten jullie heen?” Ik: “Auberge international de Quebec” Klinkt toch beter dan youth hostel dacht ik zo. Snob: “No no, to the Hilton!” Katharina: “Okay, first to the Hilton, then to the hostel” Ondertussen probeerden we een gesprek aan te knopen: Zijn jullie wel eens in Quebec geweest? Spreken jullie Frans? Niet? Ja, wij ook niet zo goed hoor, Nederlands, Engels en Duits is toch makkelijker hè! Katharina en ik weer lol, snobs keken weer zuurpruimerig natuurlijk. Dikke lol! Bij het Hotel-très-snob aangekomen, vroeg ik netjes: “Hoeveel moeten wij betalen?” Snob: “Ja natuurlijk moet je betalen!” Zucht... Uiteindelijk netjes de helft betaald, terwijl de snobs het ongetwijfeld terugkrijgen van hun baas / rijke vent. Na een beetje sightseeing in de vrieskou, wilden we ’s Avonds nog naar restaurant- très- cher, maar uiteindelijk toch maar iets betaalbaars gegeten. :-p

De volgende dag was het weer stervenskoud, en heb ik een muts met maple-leaf erop moeten kopen. Gelukkig waren de souvenirwinkels niet echt moeilijk te vinden. :-P En ze waren warm... Toch via souvenirwinkel naar koffiezaak redelijk wat mooie gebouwen gezien!

- Ik ben in Montréal, dus tot de volgende keer!

Zo, ondertussen ben ik met Esther in Montréal. Dus de rest van de verhalen Quebec, hoe ik beland ben in the middle of nowhere (Tadoussac) en daar weer weg ben gekomen, komt in de volgende aflevering. Foto’s komen ook nog wel. Bijvoorbeeld als ik in een bus zit met internet ofzo. :-p Maar jullie weten in ieder geval dat ik nog in leven ben.

Liefs,
Jorien