De volgende 2 weekjes in hetzelfde ritme!

Ik zal niet beloven dat ik het kort ga houden, want dat lukt me toch niet. Aan de andere kant produceer ik minder vaak lappen tekst dan Armanda, dus dat compenseert weer. ;-) En ik heb erbij vermeld wanneer je een foto-pauze kan inlassen.

Het is trouwens wonderbaarlijk hoe snel je je een heel nieuw ritme in een ander land aanmeet. Ik denk dat ik de cultuurshock in Nederland pas krijg. Hoezo zijn de supermarkten 's nachts dicht? Waar haal je je koffie (of in mijn geval thee) to go? En hoe bedoel je koopzondag, zijn de winkels wel eens dicht op zondag dan???

In deze aflevering van Jorien’s grote avontuur:
- Na registratie-frustratie een relaxed weekendje in the old town….
- …en op the islands: 1e frisbeegolf-ervaring!
- Biersmokkelpraktijken bij de NY Yankees
- Stageperikelen
- En weer een relaxed weekendje: dinertje, wijntjes en shoppen

Er zal trouwens ook nog een extra foto bij de vorige aflevering plaatsen, voor de geïnteresseerden.

- Na registratie-frustratie een relaxed weekendje in the old town….

Nadat oncologe Caroline en ik vrijdagmiddag na het gesprek met onze begeleider heel gelukkig waren met de vooruitgang, omdat we eindelijk het mysterie van de dubbele CT-scans hadden opgelost, werd de hoop direct weer de grond ingeslagen toen we verder aan de slag gingen met de images. Ik zal jullie de technische details besparen, maar het kwam er op neer dat we op het oog een perfecte overlap zagen tussen de plek van de oorspronkelijke tumor en de plek van het residu (en dat willen we voor de patiënten), maar dat de software vond van niet. Dus dan heb je 3 keuzes: 1) huilen; 2) concluderen dat de residu op een andere plek ontstaat; 3) naar je begeleider gaan en vragen of de images op een andere manier geregistreerd kunnen worden. 1 hebben we (net) niet gedaan, 2 natuurlijk ook niet en 3 uiteindelijk wel. Om weer een beetje op te vrolijken maar uit eten geweest met Esther (je moet toch een reden verzinnen...), dat was erg gezellig!

Zaterdag gingen Esther en ik op zoek naar the Old Town. Omdat ik zelfs Eindhoven op meer oude gebouwen heb kunnen betrappen dan Toronto’s ‘old’ town, vroegen we ons af of we er wel echt waren. Wel dus... Er zijn eigenlijk maar 2 dingen leuk aan the old town. Ten eerste koffie halen bij de Starbucks en dat opdrinken in een schattig prieeltje in een parkje. Ten tweede St. Lawrence Market: een overdekte markthal en echt da bomb! Ik heb me dus compleet uitgeleefd! Na het kopen van ECHTE drop, gedroogde vruchten, Franse kazen waaronder BRIE, een Canada-mok met beesten die ik nog niet in het echt heb gezien, en een oud-Hollandse pannenkoek met appel en rozijntjes als lunch, gingen we op weg naar the Distillery district. Deze oude Distilleerderij is omgetoverd tot een aantal exclusieve (dure) winkels en galeries. Leuk leuk! Kijken kijken niet kopen! (3 foto's)

’s Avonds had ik geen zin meer om iets te doen, en verheugde ik me op een TV-avondje. Maar toen ik om 11 uur alleen thuis zat, besefte ik opeens de keiharde waarheid: Ik ben jong (geen commentaar aub), ik zit in een van de meest bruisende steden ter wereld en ik zit alleen thuis!! Dus na een zeer korte beauty-sessie ging ik op weg naar College Street, waar Sheila en Mary al aan de Martini’s zaten in onze favoriete pub met de schattige barman. Omdat Mary in slaap viel, raakten Sheila en ik in gesprek met de buren: 2 Amerikanen met hun Franse danwel Canadese echtgenotes. Aangezien Sheila en de charmante Française in het Frans gingen kleppen, en het eigenlijk wel handig was om zo ongemerkt over haar zatte echtgenoot te kunnen roddelen, heb ik een dappere poging gedaan om mijn Frans op te halen. Gelukkig maakte het deze keer niet uit dat ik er wat Engelse woorden doorheen spekte. :-P Diezelfde zatte echtgenoot was ervan overtuigd dat ik Ierse was. Ik: No, I’m really Dutch. Zatte Amerikaan: No, that is not possible. You’re a liar!! I lived in Holland; I know about the Dutch, and I know you’re not Dutch! Zelfs nadat ik hem had herinnerd aan de naam van het Kröller-Möller museum, alle namen van de koninklijke familie had opgedreund (en zijn charmante vrouw de correctheid had gecheckt op haar blueberry) en mijn Nederlandse rijbewijs had laten zien, geloofde hij me nog niet. Ach ja, het zullen de sproeten en mijn foutloze Engels zijn wel. :-p Of het alcoholpromillage in zijn bloed misschien? Net als alle andere Amerikanen die ik hier ontmoet, stemmen ze op de democraten. Wat mijn theorie dat republiekeinen te dom zijn om aan een paspoort te komen maar weer onderstreept.

- …en op the islands: 1e frisbeegolf-ervaring!

Zondag had ik uiteraard nogal moeite om mijn bed uit te komen, maar ik ben toch maar opgestaan, want we gingen met ‘the gang’ naar the Toronto Islands! Vroeger waren het 3 eilanden, maar door wat natuurgeweld zijn ze aan elkaar gegroeid tot 1 lang eiland. Na een aanal verkeerde ferry’s te hebben gevonden, vond ik uiteindelijk toch mijn vrienden bij de goede ferry die er uiteraard aanmerkelijk energieker uitzagen. Aangezien het volgens de weersvoorspelling een van de laatste warme dagen van het jaar was, waren we niet de enigen met dat idee. Maar gelukkig vonden we alle 7 een plekje voor onszelf en onze fietsen op de boot. Daar aangekomen hebben we het eiland helemáál rondgefietst: Poeh poeh, toch zeker wel zo’n 12 km heen-en-terug, dat is zelfs op mijn mini-fietsje geen uitdaging. Nadat we alle fietspaden en uitzichtpunten hadden gezien, echt prachtig overigens, was het tijd voor de picknick. De geïmporteerde stroopwafels waren al snel aangebroken, maar de wijn duurde helaas wat langer... Maar na een half uur was het onze held Bijan die het dan toch presteerde om de “kurk” uit de fles te trekken ipv de opener uit de “kurk”. Tijdens onze lunch werden we gestoord door professionele frisbeegolfers (mét frisbee-outfit :-D), die vriendelijk verzochten of ik mijn fiets van de afgooiplek wilde verwijderen. Ik vond het al zo aardig edoch apart van de Canadezen dat ze een klein stukje asfalt hadden gestort om mijn fiets op te zetten... Nadat ze mij de spelregels hadden uitgelegd, en nadat we de kunst hadden afgekeken, wat hadden ingegooid en op het gras hadden liggen zonnen, moesten we deze nationale sport natuurlijk ook uitproberen. Uiteraard wonnen Marek en ik glansrijk van Esther en Bijan, ik heb ergens diep in me namelijk nog een verscholen talent voor rare sporten. ;-) Na een paar “holes” begaven we ons naar het strand om uit te rusten van alle ‘sportieve’ uitspattingen. Tot slot nog even het doolhof ingedoken, overigens door de immer gulle Nederlanders aan de Canadezen geschonken, en toen weer terug naar de drukte op het vasteland. Wat is Toronto dan opeens groot zeg... Maar al met al een superdag! (10 foto's)

- Biersmokkelpraktijken bij de NY Yankees.

Dinsdag ging ik voor de 2e keer naar het Rogers centre, dit keer voor Baseball. Deze Zuunige Zeeuw had geleerd van de vorige keer en had dus snode plannen beraamd om alcoholische versnaperingen langs de vervelende security-mannetjes meer naar binnen te smokkelen. Het plan was simpel: Ik had voor Armin en mezelf 2 blikjes bier in aluminiumfolie gewikkeld, zodat het koel zou blijven en de security zou kunnen denken dat het fris was, als ze heel dom zouden zijn... En verder een flesje met bacardi-cola, wat dus gewoon op cola lijkt. Mijn zelfvertrouwen kon niet op, dus ik trok voor het stadion al een blikje open. En buiten bier drinken leek me minder illegaal dan binnen, want je mag officieel niet eens blikjes fris mee naar binnen nemen. Maar helaas dacht niet iedereen daar zo over, dus terwijl ik van mijn Heineken genoot na een dag noeste arbeid, kwam John-met-de-pet op mijn schouder tikken. Hij was getipt door de security. En het volgende geschiedde:
John-met-de-Pet: 'Waarom hebben wij dat blikje in aluminiumfolie gewikkeld?'
Ikke: 'Om het bier koel te houden.' Liegen dat het cola is, heeft dan toch geen zin meer. En hij had me vast al Engels horen praten, dus Nederlands terugbrabbelen leek me ook zinloos.
John-met-de-pet: Je mag hier geen bier drinken, daar staat normaal een boete van 100 dollar op.
Ikke: Oh, sorry, ik dacht dat het alleen binnen verboden was, dus dronk ik het hier alvast op.
John-met-de-pet: Nou oke dan, gooi het maar snel weg, dan hebben we het er niet meer over.

Het slechte nieuws was dus dat ik een blikje bier armer was, het goede nieuws was, dat ik de onschuldige-buitenlander-tactiek nog beheers.
Maar ik had dus nog 1 blikje bavaria van een halve liter over (niet echt in je broekzak/beha te verstoppen dus) en een flesje baco. En ze hielden natuurlijk al een oogje in het zeil, en de onschuldige buitenlander tactiek werkt altijd maar 1 keer... dilemma dilemma... Ik heb toen het blik bier maar in mijn sjaal gehangen en vervolgens de sjaal om mijn nek geknoopt, en je zag er echt helemaal niks van! Maar toch vond ik het risico van 100 dollar boete en de wedstrijd uitgezet worden een beetje te groot voor 1 blik bier, zelfs voor bav, dus heb ik mijn schat buiten het stadion verstopt en waarschijnlijk een zwerver gelukkig gemaakt. Mijn baco zag er zo onschuldig uit dat ik die gewoon heb meegenomen, de security knikte me zelfs vriendelijk toe toen ze de inhoud van mijn tas hadden gecheckt, dus had ik nog niet helemaal verloren. Alcoholcontroleurs versus Jorien: 2-1.

Toen we in het goedkoopste vak van het stadion zaten, hoopte ik nog even dat de bierprijzen ook aan de beurs van de armoedzaaiers aangepast zouden zijn, maar uiteraard was het nog steeds 9,25. Exclusief tax.. Dus hield ik het maar bij mijn baco... Want: 'geen cent tevêe, hoor! Ons bin zuunig!'

Maar goed, we gingen dus naar een baseballgame. Onze good guys, the Toronto Blue Jays, namen het op tegen de ‘Henkies’ uit New York. Het was nog even spannend, en het publiek was razend enthousiast, vooral de Japanners naast ons gingen tot onze hilariteit compleet uit hun dak, maar het mocht niet baten, het werd uiteindelijk 3-1 voor de bad guys. Die Japanners waren zo belachelijk dat wij een keer foto's van hen gingen maken, i.p.v. zij van ons! (4 foto's)

Woensdag had ik weer salsales, was erg leuk! Dit keer hadden ze een extra blik jongens opengetrokken, ook niet-Aziaten, dus waren er minder muurbloempjes. Ook wat minder zweethandjes en wegkijktaferelen, de heren worden vast nog een keer casa novas!

Donderdag kwam Caroline eten, een vriendin van Sheila, met haar kids en hond/wolf en ik mocht gezellig mee-eten. Volgens Caroline lijk ik trouwens sprekend op Julianne Moore, alleen jonger en zonder rood haar. Ik heb haar natuurlijk meteen gegoogled, en zag de treffende gelijkenis niet direct... Maar zoals je ziet vindt zij het ook normaal om met krulspelden in je haar bij iemand te gaan eten, dus ik twijfel een beetje aan haar verstandelijke capaciteiten. ;-) (1 foto)

- Stageperikelen

Op mijn stage gaat het ondertussen zijn gangetje. Ondertussen weten Caroline en ik hoe we toch een fatsoenlijke overlap tussen de oorspronkelijke tumor en het residu kunnen krijgen. So we’re happy! Het is nu waarschijnlijk nog maar een kwestie van tijd tot het volgende probleem zich aandient, want zoals een collega hoopvol zei: “Onderzoek is een lange weg van probleem naar probleem. Als je ze allemaal hebt overwonnen, heb je hopelijk een antwoord.” Bedankt voor deze bemoedigende woorden, Jinzi! :-S

Verder heb ik eindelijk alle images van de eerdere muisproeven via verschillende kanalen in mijn bezit, het leek wel een scavanger hunt, maar een fatsoenlijk protocol van die dagen is nog steeds onvindbaar en bestaat waarschijnlijk niet. Verder moest ik wat bestanden uploaden naar Maastro. Het lukte me steeds maar niet, en net toen de moed me in de schoenen zakte en ik me verloren voelde zonder helpdesk Thijs, kreeg ik een mailtje van de servicedesk dat ze me geen volledige toestemming hadden gegeven. Gelukkig lag het dit keer niet aan mijn IT-capaciteiten...

Vorige week hebben we nog een keertje MRI-proeven met Mickey gedaan om daar de beste tactiek voor bepalen, zie de foto's! Deze week gaan we dan echt met de multi-modality imaging beginnen. 6 muizen hebben vorige week tumorcellen ingespoten gekregen en hebben ondertussen dus een tumor op hun kont. De ontwikkeling van die tumor gaan we volgen met CT, PET en MRI. Ik ben benieuwd! Verder heb ik me 2 dagen een paar uurtjes vermaakt op een symposium. (3 foto's)

- En weer een relaxed weekendje: dinertje, wijntjes en shoppen

Afgelopen vrijdag weer gezellig met Esther gegeten, deze keer Hollandse aardappels-groenten-vlees-pot bij haar thuis. Haar kamer is nog groter dan die van mij, en ze heeft ook een gezellige gastmama, maar in haar buurt is niet zoveel te beleven. Dus na het 1e flesje wijn bij haar thuis gingen we naar mijn thuisbasis Little Italy, waar Nova ons kwam helpen met de wijnconsumptie. Na nog een litertje van het veel te dure rode vocht in kroeg 1, sloten de inmiddels ook aangeschoten Oosterburen Maria en Henning zich bij ons aan en vertrokken we naar de Kalendar-pub, wederom onze favoriete pub op College Street. Nadat ik me tegen de schattige barman had verontschuldigd voor de afwezigheid van mijn gastmama, hij vervolgens had gezegd dat hij ‘really liked’ Sheila, ik Sheila had wakker gesmst dat de barman haar leuk vond en haar naam nog wist, en ik vervolgens de barman naar aanleiding van Sheila's antwoord-smsje had verteld dat Sheila hem ‘cute’ vond, begonnen we aan onze 3e fles. Het was dus gezellig, zie foto’s voor alle stadia! :-p Achteraf hebben Nova en ik nog zo'n 1,5 uur over politiek gediscusseerd, je moet wat midden in de nacht... De Canadeze verkiezingen zijn trouwens op 14 oktober, dat hebben jullie vast niet meegekregen in Nederland. Het Nederlandse nieuws heeft natuurlijk alleen aandacht heeft voor de lipstickqueen and the old guy versus de zwarte messias en 'whoever zijn running mate may be' bij onze zuiderburen. Het Canadeze nieuws besteed tot mijn grote verbazing ook meer tijd aan de Amerikaanse verkiezingen. Identiteitscrisis, Canada??? (3 foto's)

Zaterdag had ik met Maria en Esther afgesproken in Greek town, wat behalve een kerkje en een hoop Griekse (fast food) restaurants en natuurlijk weer een starbucks niet zo boeiend is. ’s Avonds hebben we met bijna dezelfde club, alleen dan Michael i.p.v. Henning, een gezellig Grieks dinertje en een filmavondje bij mij thuis gehad, en een behoorlijk goede poging gedaan om de wijnconsumptie van de vorige avond te evenaren. Om een uur of half 3 had ik eindelijk iedereen behalve Nova de deur uitgezet en heb ik heerlijk geslapen tot ik op zondagochtend om 11 uur door Armin wakker werd gesmst. (3 foto's)

Of ik zin had in ontbijt. Om 12 uur zat ik dus niet geheel uitgeslapen met Armin in de ontbijt/lunch-toko Eggspectations een eggcelent salade weg te werken. Daarna heb ik een poging gedaan om alle 250 winkels van het Eaton shopping centre te zien, zonder Armin natuurlijk... Mijn doel: een jasje voor de herfst. Ik had namelijk alleen een zomer/regenjas bij met nog maar ca. 1,5 knoop en een winterjas bij, maar daar is het nu echt nog te warm voor. Nadat ik alle winkels had bekeken, heb ik bij de oude vertrouwde H&M een broek en een longsleeve gekocht. Daarna erg elegante schoenen met veel te hoge hakken bij de Sears gescoord, maar dat broodnodige jasje had ik nog steeds niet... En toen zag ik mijn droomjasje op een etalagepop, alleen niet in mijn maat... De aardige verkoopster haalde mijn maat uit het magazijn, en toen ik de prijs zag begreep ik waarom het niet gewoon in de rekken hing. Aangezien 398 dollar mijn beurs een klein beetje te boven ging, heb ik de Sears maar met een 2e aankoop vereerd. Uiteindelijk was mijn nieuwe outfit samen maar zo’n 90 euro! Ik kan indertussen trouwens al traplopen met mijn nieuwe schoenen en ik behoor nu echt tot de langste 10% op mijn werk (heel nieuwe ervaring voor mij), dus ik ben erg gelukkig met mijn aankopen! (2 foto's)

En zo hobbel ik door van project 1 naar project 2, van salsales naar etentjes en van gezellig weekendje naar gezellig weekendje. De komende 2 weken moet ik me trouwens zonder Esther vermaken, zij gaat naar Amerika. Maar gelukkig ga ik me niet vervelen. Komende zaterdag ga ik o.a. met Maria naar de musical Dirty Dancing (leve de studententickets) en daarna is het Nuit Blanche (museumnacht). En het weekend erna zijn de bierfesten, dat wordt vast ook sehr toll und supergeil! En tussendoor vermaak ik me met de verkiezingsstrijden. Ik houd jullie op de hoogte!

Ik wil trouwens mijn opmerking over het veilige fietsen in Toronto even rectificeren: Taxi’s zijn levensgevaarlijk. Passagiers gooien rustig het portier voor je snuit open als ze uit willen stappen. Verder vinden chauffeurs het geen enkel bezwaar om zonder te spiegelen alvast rechts uit te voegen op het fietspad terwijl jij je daar net met je fietsje langs de rij auto’s manouvreert. Ik heb de functie van de bel herontdekt kan ik je vertellen, en heb Esthers tactiek om bij wijze van voorzorgsmaatregel naar de chauffeurs te schreeuwen overgenomen... Ach, we zijn hier niet om vrienden te maken he, want als we vrienden hadden willen maken, waren we wel naar de EO-jongerendag gegaan. ;-) Maar toch heb ik het gevoel dat het meer de onervarenheid met fietsers is, dan asociaal rijgedrag. Als ze je zien, zijn ze namelijk wel vriendelijk.

Tot de volgende blog en take care!

Liefs,
Jorien