Week 2

Hoi Allemaal!

Ik heb een drukke week gehad, dus geen tijd gehad / willen maken om mijn blog bij te werken. Hou je nu maar vast voor een lang verhaal! Als je de vorige verhalen al te lang vond, stop dan maar meteen. :-p

Indien je geen tijd hebt om mijn hele verhaal te lezen, de korte versie is: Alles prima, leuke internationale vrienden gemaakt, Niagara Falls gezien. Bekijk de foto’s!

De lange versie bevat de volgende onderwerpen:
- Labourday Parade en Exhibition
- International Student Club (ISC)
- Stage
- Fiets
- Uit eten met Esther uit Utrecht
- Meer stagenieuws
- BBQ met International Student Club
- Trip naar de Niagara Falls en wijnboerderij met de ISC
- Expositie The Artillerist en stappen met huisgenoten
- Plannen

- Labourday Parade en Exhibition

Afgelopen maandag was het hier Labour Day, de laatste vrije dag voor de scholen in Canada weer beginnen. Sheila, mijn huisbaas/huisgenoot werkt bij de vakbond van Air Canada en loopt daarom elk jaar met haar kinderen mee in de parade. Nova en ik wilden dat wel eens meemaken, dus liepen we gezellig met z’n vijven tussen de tienduizenden andere voorvechters van rechten voor de werkende mensch. ‘Onze’ union was nogal klein, maar de grotere vakbonden hadden platte karren met live muziek, spandoeken en veel mensen liepen met borden “Made in Canada Matters”. De parade is een beetje een kruising tussen een staking en een carnavalsoptocht, en was wel leuk. (2 foto’s) Maar het belangrijkste was het polsbandje dat ons gratis toegang gaf tot The Exhibition. Sheila was een beetje ziekjes, en Nova had geen geld en niet zoveel zin, maar gelukkig kwam Mary toen opdraven, de vriendin van Sheila die ook bij Patricks verjaardag was: Mary, Gabrielle, Patrick en ik gingen dus met z’n vieren The Ex onveilig maken. Aangezien ik met 2 kinderen op stap was, heb ik voornamelijk de kermisattracties bewonderd. De kinderen gingen overal in, Mary en ik hielden het bij de zweefmolen en de Niagara Falls, zo’n bootje wat een riviertje afdendert, zodat de voorste (Mary) nat wordt. Ook erg grappig! En een zeer welkome verkoeling, het was de hele dag 30 graden en brandende zon...Verder nog wat gegeten in het Food House (fast food, pizza’s, had ik al fastfood gezegd?) en door een of andere hal gelopen waar ze nieuwe producten uit allerlei landen aanprijzen en marktkraampjes stonden enzo. Wel aardig, maar wel een beetje een commercieel gedoe. Wat wel erg gaaf was, was de vliegshow met o.a. vliegtuigen uit de 2e wereldoorlog. Thanx Guys! (2 foto’s) Uiteraard was ik aan het einde van de dag verbrand en hebben mijn sproeten een extra onderhoudsbeurt gehad. :-p (1 foto)

- International Student Club (ISC)

Dinsdag was Gabrielle’s eerste schooldag op de middelbare school. Zenuwachtig natuurlijk en bang dat haar kleren stom waren, maar gelukkig viel alles achteraf mee. Ikzelf ging ’s ochtends eerst ‘even’ langs de universiteit om me in te schrijven voor de International Student Club (ISC) en de trip naar de Niagara Falls. Dat was nogal een gedoe. Nadat ik bij aardige studenten een formulier had ingevuld, liep ik naar de balie om me in te schrijven voor de Niagara Falls. Die vrouw was heel verbaasd dat ik lid was, gaf een uitbrander aan de studenten en gooide mijn formulier weg. Ik mocht me toch inschrijven voor de Niagara Falls, maar dan als gast. Dat was even duur, dus ik dacht: Okay, whatever. Even later vroeg ze of ik ingeschreven was voor iets, ik had geen idee waar ze het over had, dus werd ik naar boven gestuurd. Daar bij een heel aardige vrouw hetzelfde formulier nog eens ingevuld, waarna ik dus TOCH lid was van de ISC. YES, SHE CAN! Omdat ik naar 3 maanden hier ben, hoefde ik maar 10 dollar te betalen i.p.v. 30. Dankjewel aardige mevrouw! Nog even mijn gratis bbq-bon opgehaald, en op naar mijn stage.

- Stage

Gelukkig interesseert het niemand wanneer ik waar precies ben, als ik maar resultaten heb aan het einde. Dus toen ik om half 11 aan kwam kakken was de enige reactie: “goodmorning, how are you? Did you enjoy the ex?” Even later kwam David Jaffrey, DE uitvinden van de Cone Beam CT (worship him!) en de grote baas, langs om zich voor te stellen. Hij wist mijn naam, kon het verbazend goed uitspreken zelfs, wist wat ik deed, en gaf me een compliment voor een goed idee dat ik had gemaild naar een paar collega’s! Tussenstand in de categorie “schouderklopjes van top of the bill wetenschapper”: 1 Ik was al vereerd geweest als hij alleen mijn naam wist. Echt een leuke kerel trouwens, als je op langharige rijke mannen valt. Hannah, iets voor jou? ;-)

’s Middags eerst naar een meeting met andere master / PhD studenten waar iedereen resultaten kan presenteren en bespreken. Daar bleken ze een fantastische gratis lunch te hebben, dus buiten het feit dat het nuttig is, is het ook nog eens leuk om daar elke week een uur te zitten. Na de meeting kreeg ik een Pinnacle-training, de software die ik nodig heb om de patiëntenscans te zien en bewerken. Na de training nog even terug naar mijn eigen gebouw. Ik loop namelijk constant heen en weer tussen het Mars-gebouw, waar mijn afdeling STTARR zit, en het PMH, het echte ziekenhuis waar mijn supervisors zitten en de meetings enzo zijn.

- Fiets

Om 6 uur het allernuttigste van deze week gedaan, namelijk een fiets gekocht! Ik wil me best een beetje aanpassen aan een andere cultuur hoor, maar er zijn grenzen. ;-) Mijn Canadese ijzeren ros had ik gevonden op Craigslist (Marktplaats) en was eigenlijk 125 dollar. Maar omdat de vorige eigenaar een Nederlander was, kreeg ik hem voor 100 dollar. De fiets is wel een beetje klein, meer een ijzeren pony dus, dat is hier normaal als ik om me heen kijk. Maar heeft wel een mandje! Supervet! Op de foto lijkt het stuur verroest, maar dat is goudkleurig, een wezenlijk verschil. ;-) (1 foto) Er zijn steeds meer mensen die fietsen in Toronto, en vooral in Downtown zijn er genoeg fietspaden. Auto’s stoppen hier ook echt voor je als je wilt oversteken enzo. Ongeveer de helft van de fietsers draagt een helm denk ik, maar ik wil mijn kapsel natuurlijk niet ruïneren. Mensen die me goed kennen, weten hoeveel uur ik elke dag besteed aan mijn haar en make-up. :-p Nova gaat de fiets met slot (samen 125) overkopen voor 100, dus dat scheelt!

- Uit eten met Esther uit Utrecht

Woensdag was een beetje een saaie dag. Ik heb overdag thuis artikelen gelezen en wat extra informatie opgezocht over de imaging-technieken die we gebruiken. ’s Avonds was gelukkig wel leuk, toen ben ik uit eten geweest met Esther, een studente neuropsychologie uit Utrecht die een deel van haar afstuderen hier op de universiteit doet. Ik had haar gevonden via haar weblog en gelukkig had zij ook behoefte aan meer vrienden. Dat was erg gezellig, jullie zullen haar nog wel vaker op foto’s tegenkomen! We zijn gaan eten op de hoek van mijn straat, de chocoladetaart na was echt gigantisch! Dus ik heb tegen mijn principes in chocolade laten liggen. :-O

- Meer stagenieuws

Donderdagochtend had ik een telefonische afspraak met André Dekker, mijn Nederlandse begeleider. Ondanks dat ik het gevoel had dat ik nog niet zoveel had kunnen doen, vond hij dat het wel goed ging. Gelukkig maar. Het is blijkbaar ook normaal dat je zo’n eerste week weinig doet. De rest van de dag heb ik verder gelezen en een workshop fusing bijgewoond. Die workshop was bedoeld voor mensen die met pinnacle PET en CT plaatjes moeten fuseren. Over de praktische kant werd niet zo heel veel gesproken, maar wel andere nuttige dingen gehoord. Er komt nog een training voor de mensen die interesse hebben, dus als ik niet genoeg heb aan de training van dinsdag, is dat mijn kans! ’s Avonds besloot ik dat het eens tijd was om een bureau in elkaar te klussen. Tot nu toe heb ik namelijk OF op mijn bed gezeten OF aan de tafel in de grote of de kleine huiskamer, niet echt Arbo-verantwoord... Wat een ellende zeg, zo’n bouwpakket! Waarom leveren ze altijd steeksleutels die zo slecht zijn dat je ze doormidden kan buigen of ze niet passen? Sheila’s spullen pasten niet... Na bijna 3 uur vol frustraties is het me dan toch gelukt om die meesterwerk in elkaar te klussen. Ach, ik zal er nu extra van genieten, denk ik maar. (1 foto) Vrijdag had ik een afspraak met iemand waarvan ik dacht dat ze me toegang ging geven tot het patiëntenmateriaal. Dat bleek dus niet zo te zijn, dat moet ik bij iemand anders regelen, zij zou me alleen dingen uitleggen over de scans waar ik mee ga werken. Niet zo handig, ik had dus niks voorbereid. Natuurlijk had ik nog geen vragen, want ik had nog geen plaatje kunnen zien. :-S (Intermezzo: Als je dit nog leest, stuur me dan voor vrijdag 12 september een mailtje met als onderwerp “ik ben een held”, de eerste 7 reacties krijgen een ansichtkaart) Er was nog een andere jongedame bij de training, die zich voorstelde als Caroline, mijn projectgenoot. Stond ik dus weer meet mijn mond vol tanden, want ik had tot dat moment het idee dat ik het longkankerproject alleen ging doen. Maar onze begeleider had haar verteld dat we samenwerken, en dat had hij denk ik pas bedacht nadat hij mij had gesproken vorige week. Wel verwarrend zeg! Caroline is een Franstalige Canadeze, ze heeft dus een grappig accent in het Engels, is al radiotherapeutisch oncoloog en specialiseert zich nu in longkanker. Zij is dus beter medisch onderlegd, ik technischer, dus wel een goede aanvulling! En het zorgt ervoor dat dit project ook een beetje vaart houdt, anders loop ik het risico dat ik alleen met de muizen bezig ben, omdat ik naast mijn collega’s van dat project zit. Dus na de eerste schok, was ik er erg blij mee!

- BBQ met International Student Club

Na nog wat afspraken te hebben gemaakt met Caroline, vertrok ik naar de gratis ISC-bbq. Dat was echt supergezellig! Esther was er al en had al kennis gemaakt met wat anderen. De groep waar ik in terecht kwam bestond uit: Esther, Michael en Armin (Duits, gezellige lui), Emily en Sheanna (Amerikaans, geen Bush-stemmers, dus aardig), Laura (Brits, geweldig accent), Valentine (Braziliaanse die al over de hele wereld heeft gewoond) en haar Zwitserse vriend Salvatore (gaat Chinese medicijnen studeren en spreekt 7 talen vloeiend, wow!) en Diro (Israël). Ik was dus nogal saai met mijn 4 talen, waarvan Duits niet eens vloeiend en Frans gebrekkig en pas mijn 1e grote internationale reis. Maar het was echt erg gezellig! Allemaal interessante, open-minded, reislustige mensen! En veel master- en PhD mensen, dus beetje mijn leeftijd. En fijn om te weten dat als ze vragen: “Where are you from? “ dat dat komt omdat je op een ISC-bbq bent, en niet omdat je een raar accent hebt. Ik heb wel een paar keer gehoord: “Are you from Ireland?”, en ik ben er nog niet over uit of dat een compliment of een belediging is. :-) Michael, een van de Duitsers, had wel een goede opmerking daarover. Hij zei: “Jij spreekt de t’s goed uit, Amerikanen zijn lazy speakers. Zo woon je volgens Amerikanen in lidduliddulie, volgens Engelsen in Little Italy.” ;-) (2 foto’s) Na de bbq, gingen we naar een faculteitsfeest van Museum Studies en Library studies / Information Studies. Een paar van ons hoorden daar wel thuis, de rest van de ISC’ers waren de “alliens”. :-p (1 foto) Een paar bier en snacks later, ben ik ondanks de gezelligheid toch maar om 1 uur naar huis gegaan, de dag erna moest ik vroeg op...

- Trip naar de Niagara Falls en wijnboerderij met de ISC

...want ik ging met mijn nieuwe vrienden van de ISC naar de Niagara Falls! Esther, Armin en Michael waren er ook, gezellig! Toen we vertrokken, bleken ze een gele schoolbus voor ons geregeld te hebben. Echt een schoolreisjesgevoel dus! Esther en ik renden zoals het bij schoolreisjes betaamd, naar de achterkant van de bus, en de achterste bank was gelukkig nog vrij. Waarschijnlijk is dat alleen in Nederland ‘lauw’ (=pubertaal voor cool aldus mijn leerlingen van afgelopen jaar), en was hij daarom nog vrij, maar Esther en ik vonden het wel grappig. Eenmaal onderweg bleek dat ze in Canada de vering nog niet uitgevonden hebben en dat de wegen nog erger zijn dan die van België, dus besloten we dat we de rest van de dag ergens anders gingen zitten. Bij de Niagara Falls aangekomen was het niet zo’n toeristencircus als ik dacht, maar dat kwam waarschijnlijk door het miezerige weer. Met Michael, Armin, Merk (ook Duits) en Keyhan (Iraniër) hebben we de hotspot verkend. Daar aangekomen dacht ik: Dit is wel groot, en zeker wel erg mooi, maar ik zou het niet in de top 10 van wereldattracties plaatsen. En vooral ook jammer van de commerciële rotzooi aan de Amerikaanse kant. Maar als je er toch bent, ga je natuurlijk mee met het maid of the mist bootje wat tot heeeeeel dicht bij de waterval komt. En als je daar als nietig persoontje in een halve cilinder van vallend water van 70 meter hoog staat, dan denk je wel: wow! Dit is echt veeeeel water zeg! Echt super! Been there, done that, got the poncho! (7 foto’s, 1 filmpje) Mochten jullie er ooit komen: Ga dan met het bootje of met zo’n liftding tot vlakbij de waterval. Erg toeristisch maar het is het zeker waard! Wat wel grappig is: De rivier is de grens tussen Canada en Amerika, en de waterval is door de natuur in tweeën gesplitst, zodat er een Amerikaanse en een Canadese waterval is. De Amerikaanse waterval is echt suf als je de Canadese al hebt gezien. 300 km verderop zou het een wereldattractie zijn, maar hier was het bijna geen foto waard. haha! We zijn de grens trouwens niet over gegaan. Voor de meeste Europeanen zou het geen probleem zijn, maar voor de Iraniërs natuurlijk wel. “Are you friends with Osama Bin Laden?” “No sir” “You study electrical engineering, do you know how to make a nuclear bomb?” “No sir, that is not in our course program sir”. ;-) Na de Niagara Falls vertrok onze gele bus naar Chateau des Charmes, een van de bijna 80 wijnboerderijen in Canada. Na uitleg over de Franse kolonisten, druiven die alleen aan de onderkant van de struik groeien en het gunstige klimaat, was het tijd voor een rondleiding door de wijnkelder. Voor een beetje Frankrijkbezoeker een bekend verhaal natuurlijk. Hij begon het standaard verhaal over de champagnestreek en vervolgens over het plaatsje Epernay. Waar ken ik dat ook alweer van? Oh ja, daar was ik 2 maanden geleden nog! Ik was dus het slimste kindje van de klas toen hij vragen stelde, pick me, pick me! De verbaasde tourguide vroeg waar ik vandaan kwam, ik zei dus Nederland, en vervolgens antwoordde hij mij in vloeiend Nederlands. Het bleek een Vlamink te zijn! Als afsluiting hadden we uiteraard een proeverij, erg lekker! Voor de mensen die 50 dollar (33 euro) over hebben voor een halve fles dessertwijn: probeer de ijswijn! Echt super! Maar mijn budget veroorloofde me alleen een fles wit en een fles rosé. (1 foto) Aangeschoten en wel vertrokken we naar de laatste halte: Het dorp Niagara on the Lake. Als je niet beter zou weten zou je denken dat het gebouwd is om toeristen geld af te troggelen in schattige winkeltjes, maar ach, ze hadden er appelflappen en je kon aan het water zitten. En onze groep was intussen uitgebreid met nog een Duitser, 2 Finnen en nog 2 Iraniërs, dus met een man of 11 vermaakten we ons wel. (2 foto’s) Een hele ervaring en een hoop emailadressen rijker, waren we om 7 uur weer in Downtown Toronto.

- Expositie The Artillerist en stappen met huisgenoten

’s Avonds ben ik met Nova, mijn huisgenote dus, naar de opening van de expositie “The Artillerist” gegaan. Bram, haar vriend, had daar ook 6 kunstwerken hangen. Het was, hoe zal ik het zeggen... hip. Mode kreeg een hele nieuwe dimensie. Daar sta je dan, met je spijkerbroek en je Hollandse kop. ;-) Ze hadden elektronica in speelgoedpistooltjes gestopt, waarmee je kon schieten op schermen, en dan verschenen er tekeningetjes. Je kon dus zelf kunst maken, dat was wel grappig! Bram’s ouders waren overgekomen uit Vancouver, dus hoorde ik voor het eerst sinds een paar weken een Brabantse tongval. Nadat we Sheila hadden overtuigd dat ze niet te oud was, kwam ze ook opdagen. (2 foto’s) Rond een uur of 1 liepen Nova, Sheila en ik over straat naar huis of “misschien nog 1 drankje”. Uiteraard gingen we de eerste de beste kroeg in, en tot mijn grote verbazing hoorde ik daar –alweer- Nederlanders. Hoe kan Nederland nou vol zijn, als ze overal op de wereld te vinden zijn?”Bescheiden”als ik ben, riep ik dus: “Ha, gezellig, Nederlanders!”. Binnen een mum van tijd zaten we dus met 2 Nederlandse neurochirurgen /radiologen op hun kosten cocktails te drinken. Helaas was de ene te jong voor Sheila (What do you mean, I’m 29!), en de ander bleek na een tijdje zeuren getrouwd te zijn, dus ondanks Nova’s en mijn inspanningen, is Sheila nog steeds single. Maar het was echt supergezellig! Sheila was constant aan het liegen over haar leeftijd. How old do you think I am? 38? No 40! Oh, you wouldn’t say that! ;-) Ze is dus 48 he. En even later: “I’m 90, you know, I wasn’t cute in my 20s or 30s, but I’m the best preserved 90-year old alive!” whahahaha! Later kwamen er nog 2 Braziliaanse vrouwelijke collega’s aan, en kwamen Peter en Patrick tot de afspraak dat Peter voor kwantiteit ging, en Patrick voor kwaliteit. Patrick mocht dus 1 vrouw kiezen, en Peter kreeg de rest. Peter: “Ach, als er 4 vrouwen overblijven, zal er sowieso wel 1 okay zijn.” ;-) Na uitgenodigd te zijn door Patrick om een keer bij een neuro-operatie mee te lopen (is wel gaaf hoor, maar why me?) en de afspraak om nog een keer met Peter een pilsje te gaan drinken, gingen we om 4 uur naar huis. (2 foto’s) Pffff, wat een dag. Vanochtend (zondag, ik heb het maandag pas gepost) was ik de enige zonder hoofdpijn, terwijl ik het meeste had gedronken, omdat ik een voorsprong had van de wijnboerderij. Ik ben het dus toch niet verleerd gelukkig. Eigenlijk zouden we gaan fietsen over de eilandjes voor de haven van Toronto, maar omdat het regende, ging het ‘helaas’ niet door. Dus godzijdank hoefde ik lekker helemaal niks vandaag. Beetje skypen, beetje liedjes meeblèren op de radio met Sheila (Ze vond nobody’s wife van Anouk echt super), beetje bloggen, heerlijk!

- Plannen

Misschien ga ik dus nog op salsales, daar ben ik nog steeds niet over uit. Vrijdag ga ik waarschijnlijk naar een film van het Toronto International Film Festival met een ander Nederlands meisje. Zij woont wel een heel eind weg, en zit niet bij de ISC, dus ik verwacht haar niet zo vaak te gaan zien als Esther. Volgend weekend op zaterdag weer met de ISC op pad, dit keer naar een echt oud stadje, St. Jacobs village, en naar the Elora George. 4 oktober is het Nuit Blanche, hetzelfde als museumnacht. 11 en 12 oktober ga ik waarschijnlijk naar Laura en Erik , reünisten van Demos, want dan zijn “de grootste bierfesten buiten Duitsland” in hun stadje! Misschien gaan er ook een paar van mijn Duitse Freunden. Maandag de 13e is Thanksgiving, Sheila gaat dan een kalkoen bereiden met hulp van een paar vriendinnen en ons. Ze is nou niet bepaald een keukenprinses, en ik heb volgens mij nog nooit een dode kalkoen gezien, dus ik hoop maar dat de rest er wel iets van bakt. ’s Avonds komen er dan nog een aantal familieleden volgens mij, klinkt in ieder geval gezellig! Van 22 oktober tot 28 oktober zijn mijn ouders in Toronto, wat we dan gaan doen weet ik nog niet. Ze moeten natuurlijk sowieso de Niagara Falls en Downtown Toronto zien, en waarschijnlijk gaan we naar Algonquin parc, een gigantisch natuurpark in de ‘buurt’, maar 5 uur rijden. Ik zal de lonely planet nog eens bestuderen, en mijn vader is toch met pensioen, “heeft dus niks te doen”, dus die zit vast ook al ideeën op te doen achter de computer. Wordt vast leuk!

Nou, dat was het weer. Hulde aan de mensen die zich door deze lap tekst heen geworsteld hebben!

Take Care!

Jorien

P.S. Oh ja, stukje cultuurshock: Hugging. Elke keer als een Canadees me een hug geeft, wil ik automatisch 3 zoenen geven. Ik moet die tic echt afleren hier... Je hebt OF een gênante situatie OF de andere persoon voelt zich oncomfortabel omdat hij denkt dat ik dat te intiem vond, omdat ik zo raar doe. Maar dat valt wel mee, je hebt alleen soort van schoudercontact, dus niet zo intiem.